W pełni się zgadzam z przedmówcą. Rzadko kiedy podchodzę z zasady negatywnie do filmu. Kiedy film mi się niezbyt podoba, zawsze staram się zrozumieć drugą stronę i poczytać opinie jak inni widzą film i co im się podobało.
W przypadku "Breath" gdybym miał się nastawić na dramat psychologiczny byłoby OK. Jednak z opisu na plakacie "Prawdziwa historia największej zdrady w dziejach Stanów Zjednoczonych" spodziewałem się thrillera, filmu z akcją typu "Body of Lies". Tego typu opis wprowadza świadomie potencjalnego widza w błąd. No bo niby jaką to historię zdrady ukazuje nam ten film? Widzimy w nim ostatnie dni śledztwa, które trwa już od kilku lat. Widzimy w nim jedną osobę z 50-osobowego zespołu, której jedyną zasługą w śledztwie było skopiowanie plików z palma i wyciągnięcie szpiega z jego własnego biura. Moment ujęcia szpiega to ma być "Prawdziwa historia największej zdrady w dziejach Stanów Zjednoczonych"? Może prędzej należało napisać "Jak go w końcu dorwaliśmy"? Nie ma w tym filmie praktycznie żadnej sceny z działalności szpiega, poza sceną ujęcia. Nie pokazano skali sprawy. Słyszymy tylko o niej opowieści z ust agentki. Podawane nam są liczby, które de facto powtórzono przed napisami końcowymi w formie podsumowania. Nie tak sobie wyobrażałem "Prawdziwą historię największej zdrady w dziejach Stanów Zjednoczonych".